Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Marieke verteld over de bevalling van haar tweede kindje. Haar eerste kindje is geboren via een keizersnede, nadat de hartslag van de baby gevaarlijk dipt na 35 uur weeën en niet vorderende ontsluiting. Lees het bijzonder verhaal van Marieke. 

Marieke vertelt: 

Ik mocht me, vrijdag 18 juli, om acht uur melden in het ziekenhuis. Ik werd eerst aan de ctg gelegd.En daarna is er een ballonkatheter geplaatst. Wat in eerste instantie ontzettend pijnlijk was, omdat de assistent gynaecoloog nogal een rauwdouwer was. Toen de gynaecoloog het zelf deed, was het zo gebeurd, gelukkig. Toen de katheter geplaatst was, begon het lange wachten. Ballonnetje komt er namelijk uit bij drie centimeter ontsluiting.
Wachten duurt lang als je iets heel graag wilt. Maar we vermaakten ons met lezen, kletsen, social media, beetje wandelen en zitten in de hal van het ziekenhuis. En uiteraard waren er ook de nieuwsberichten van de vliegtuigramp, die we volgden op de televisie. Wat best een dubbel gevoel gaf.

Om een uur of tien begint de moed me in de schoenen te zakken. Ik zie het niet meer zitten. Wil naar huis toe. Kan niet meer zitten of staan. En wil in een normaal bed slapen.
Als de verpleegkundige komt, verteld Erik dit aan haar en hij regelt mooi een ander bed voor me, de held.

De nachtzuster komt ook nog langs en laat me beloven dat als ik niet kan slapen, ik bel en dan krijg ik een inslaper en paracetamol, zodat ik in ieder geval wat uurtjes kan maken.
Maar ik wil het natuurlijk eerst zelf proberen. Na een halfuur woelen ga ik naar de wc en plop daar is het ballonnetje. Eindelijk resultaat na veertien en een half uur wachten. Ik bel en de nachtzuster komt met paracetamol en een inslaper. Als ik vertel dat de ballon eruit is, reageert ze enthousiast en zegt meteen dat we dan morgenochtend door kunnen pakken. Goed vooruitzicht dus, want ik mag eerst nog een paar uur slapen, voordat ik aan de bak mag. Ik besluit wel om het inslapertje en de paracetamol te nemen. En slaap op zich best lekker, ondanks drie onderbrekingen.

’s Morgens om kwart voor zeven maakte ik Erik wakker, zodat hij nog even kon douchen, voordat de verpleegkundige kwam. Om kwart over zeven lag ik weer aan de ctg en rond half acht kregen we ontbijt. Om tien voor half negen is de verloskundige er. En we bespreken even wat de bedoeling is. De boel wordt opgestart, zoals ze dat zeggen. Ik heb krap drie centimeter ontsluiting, maar ze kan wel mijn vliezen breken en het hoofdje van de baby vastleggen aan een hartmeter. Aangezien mijn baarmoedermond wel soepel is, maar nog niet verstreken, spreken we af dat ze over twee uur komt kijken. Als de baarmoedermond dan is verstreken, gebeurt er in ieder geval iets. En is een keizersnede vooralsnog niet nodig. De weeopwekkers zijn aangesloten en ik ben erg benieuwd hoe lang het allemaal gaat duren.

Om half elf beginnen de eerste weeën. Ze komen al meteen om de vijf minuten en al snel om de anderhalve minuut. Omdat het zo snel gaat en ik daardoor nauwelijks de kans krijg om bij te komen, vraag ik om iets voor twaalven om pijnstilling. Helaas is een ruggenprik op dat moment niet mogelijk, omdat er net iemand geopereerd wordt. Als alternatief krijg ik een pethidineprik. Daar word ik behoorlijk duf van. Ook zet de verloskundige de weeopwekkers wat lager, zodat ik nog maar vijf weeën in tien minuten heb in plaats van zes.

Om één uur word ik opgehaald voor de ruggenprik. Dit keer heb ik het venijnige prikje niet eens heel erg gevoeld. Wel kwam er met het zetten van de ruggenprik bloed vrij, dus moest deze opnieuw geprikt worden. Het verdovingsmiddel mag namelijk niet in de bloedbaan komen. Inmiddels volgen de weeën elkaar lekker op. Rond half vier word ik weer gecheckt en heb ik vijf centimeter ontsluiting. Ik ben blij, want dat is al een centimeter meer dan bij Luca.

Helaas werkt de ruggenprik niet optimaal. Mijn hele rechterkant is gevoelloos en zwaar. En de linkerkant kan ik nog alles mee doen. Wat inhoudt dat ik nog steeds weeën aan het wegpuffen ben. Maar wel met resultaat, want ik mag vaginaal bevallen. En daar ben ik echt heel blij om. Misschien raar dat ik daar blij om ben, maar ik wil het zo graag meemaken. Weten hoe het is om zo te bevallen. En niet meer dat gevoel van falen te hebben zoals ik dat ervaren heb bij Luca.

Om half zes word ik weer onderzocht en heb dan een ruime acht centimeter ontsluiting en zelfs al persdrang, maar dat stellen we nog even uit. Wel wordt alles al gereed gemaakt voor de bevalling en om tien voor zes gaan we beginnen. Ik mag persen. En het gaat beter dan verwacht. Om 18.39 uur wordt Giulia op mijn borst gelegd en ik huil van geluk. Ze is zo mooi en ik heb het toch maar mooi geflikt. En daar ben ik ontzettend trots op.

Bedankt dat je jou bevallingsverhaal met ons wilde delen, Marieke!
Marieke heeft zelf ook een blog, neem eens een kijkje op Marieke Blogt!


Wil jij ook graag je bevallingsverhaal vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Laat het weten in de reacties of stuur een bericht via Facebook / Instagram / Twitter!

img_6006