Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Marleen was tijdens haar zwangerschap te zien in het tv-programma ‘Niets Liever Dan Een Kind’. Nadat haar dochter ter wereld kwam, gaat het helemaal mis… Lees het heftige bevallingsverhaal van Marleen.

Tijdens je zwangerschap probeer je je zo goed mogelijk voor te bereiden op de bevalling. In mijn geval ging ik naar zwangerschapsgym, de rondleiding in het ziekenhuis, maakte ik een afspeellijst in Spotify. Ook vroeg ik mijn moeder en een hele goede vriendin om erbij te zijn.
En dan moet je afwachten, afwachten tot het moment daar is. Als je wat steken hebt, denk je: “zullen dit de weeën zijn?“. Het was tenslotte mijn eerste keer, dus ik had geen idee wat ik kon verwachten. De hele week was het al onrustig. Donderdag aan het eind van de middag heb ik weer last van weeën. Er zit geen regelmaat in en het zet niet door. Teleurgesteld word ik op vrijdagmorgen wakker, nog geen baby. Vrijdag in de loop van de ochtend zijn de weeën er weer. Ik hou Marloes op de hoogte van hoe het gaat. Ook bel ik mijn moeder. Dan zakt het weer weg. Rond 17.00 uur haalt mijn moeder mij op. Zodra ik in de auto stap zijn ze er weer. Dit is serieus! Ik puf ze weg. Mijn moeder haalt de pizza’s op terwijl ik wacht in de auto. Tijdens het eten blijven de weeën komen. Met wat puffen verdwijnen ze. Ik bel Marloes, die wil rond 20.00 uur komen. Na het eten wil ik naar huis. Mijn moeder blijft erbij tot Marloes er is. Die komt even later binnen met overheerlijke Hema tompoucen. Het waren mijn lievelingsdingen op één avond.

Bevallingsverhalen 2020 - Mama's Meisje blog

We praten wat en we merken dat dit serieus is. Ik heb behoefte om te lopen dus ik wandel zenuwachtig door de kamer. Bij een wee hang ik over de eettafel: de prettigste manier om ze weg te puffen. Rond middernacht loop ik met Marloes naar boven om de laatste dingen te pakken. Zonder dat we het er over hebben weten we allebei dat het niet lang meer duurt voor ik naar het ziekenhuis moet. Dus we doen wat we moeten doen. Rond 01.00 uur bel ik naar de verloskamers. We kunnen meteen komen, bepakt en bezakt gaan we die kant op. Maxi-Cosi, vluchtkoffer en nog een handtas. Gek om alles achter te laten en niet te weten wanneer je terugkomt. Ondertussen puf ik de weeën weg. Er is totaal geen stress, alles gaat heerlijk relaxt.

Nadat we even moeten wachten op een dokter komen ze vaker en heftiger. Ze willen me eerst aan de CTG leggen. Daarop zien ze de weeën en met de baby is alles goed. Niet veel later slaan de buikweeën om in rugweeën en dit is serieus niet de doen. Je loopt tegen de muren aan, puffen, niets helpt. Ze besluiten te gaan kijken hoeveel ontsluiting ik heb. Marloes en ik grappen nog: “zul je zien, heb je helemaal geen ontsluiting“. Nou dat hadden we beter niet kunnen grappen want ik zat op 1 centimeter. Maar gezien de weeën en mijn pijn besluiten ze me toch te houden, ik mag naar beneden naar de verloskamer. Ondertussen heeft Marloes contact gehad met mijn moeder en de productie van het tv programma ‘Niets liever dan een kind’, die moeten vanuit Amsterdam komen en willen bij de bevalling zijn. Rond 05.00 uur kijken ze weer, ik zit nog steeds op 2 centimeter. Ai, dit schiet niet op maar de pijn is zo heftig! Ik vraag om een ruggenprik. Die krijg ik, die was ook zo gezet en deed totaal geen pijn. Omdat het zo voorspoedig ging ben ik ook zo weer terug op de kamer. En toen verdwenen ze, ik had geen pijn meer, maar de weeën waren ook weg. Rond 07,30 uur kwam de dagverpleging zich voorstellen. Ook de gynaecoloog kwam zich voorstellen en zei: “ik zit daar en als goed zie je mij verder niet“. Ik zei nog: “de leeuwin op de troon hoor“. Er werd besloten om weeënopwekkers toe te dienen omdat alles volledig stil lag en de ontsluiting ook niet verder op gang kwam.

De dosis van de weeënopwekkers werd per kwartier opgevoerd. Totdat de gynaecoloog niet meer weg kon, omdat ik zoveel had gehad. Bij controle bleek ik inmiddels op 8 centimeter ontsluiting te zitten. Rond 14.00 uur had ik echt het maximale aan weeënopwekkers. De gynaecoloog ging bellen en Marloes ging naar de wc. En toen voelde ik het: ik moest poepen, dus ik riep Marloes. Ze schreeuwde terug: “Marleen je mag N I E T poepen“. Ik hoefde ook niet te poepen maar voelde natuurlijk de persdrang. De gynaecoloog kwam direct en toen konden we beginnen. Maar de weeën duurden weer zó kort, dat ik zei: “ik denk haar uitspugen makkelijker is dan natuurlijk bevallen“. Er zat echt geen schot in… Van de zwangerschapsgym wist ik: het hoofdje komt, dat blijft dan staan en dan een paar keer persen en dan is het kindje er. Ik vroeg aan de gynaecoloog hoelang dit nog ging duren wat dit lukte echt niet. Ze zei: “nog 8 keer persen“. Ik moest echt langer doorpersen werd mij streng gezegd. Er kwam weer een wee en toen hoorde ik ze zeggen; “pak haar maar aan“. Pak haar maar aan?! Hoezo, zo hoort het niet te gaan en waar is die pijn waar iedereen het over heeft, schoot er door mijn hoofd. “Pak haar aan“, zei Marloes. Mijn handen ging naar beneden en ik had mijn eigen dochter vast. Ik voelde haar onderlijfje en beentjes er nog uit floepen, ik legde haar dicht tegen mij aan.

Maar toen begon de pijn, serieuze pijn… De tranen biggelden over mijn wangen. Ik kon niet genieten van mijn dochter, ik had echt heel erg veel pijn. Marloes en de verpleegkunde vroegen nog gauw wat haar naam is; Juul. Juul werd vrij hardhandig aan mijn borst gelegd, in de hoop dat de placenta los zou laten. Dat lukte niet, Juul ging niet drinken. De pijn bleef en werd steeds erger. Toen ontstond er paniek. Voor ik het wist stond mijn kamer vol met artsen en verpleegkundigen. Ik hoorde de gynaecoloog roepen: “breng haar met de spoedlift naar de O.K, ik ga nu rennen!“. Juul werd van mijn borst gehaald, niets samen genieten. Met donder en geweld op een ander bed. De verpleegkundige die bij mijn bevalling was, rende met mijn bed door de gangen. Ik zei nog tegen haar: “ik heb echt pijn“. Bij de lift hield ze mij vast, ik zag dat er tranen over haar gezicht rolden. Ik zag ook haar angst. Voor ik wist lag ik op de O.K, Er stond ineens een jongen boven mij en ik smeekte hem: “ik heb zo’n pijn, breng mij alsjeblieft in slaap. Laat mij slapen…“. Zijn telefoon ging en ik hoorde hem nog zeggen: “nee dat kan niet, we gaan nu aan een spoedoperatie beginnen” en toen viel ik in slaap, niet wetende wat er zo’n pijn deed, wat er aan de hand was en waarom ik met spoed geopereerd moest worden.

Toen ik weer wakker werd, had ik dorst. Niet zomaar dorst maar ik-ben-uitgedroogd dorst. Ik vroeg om wat drinken, maar dat kreeg ik niet. Ik werd boos, ik moest drinken anders zou ik flauwvallen. Toen vroeg ik om een bekertje, want de dorst was zo erg, dat ik in staat was om mijn eigen urine te drinken. Toen ik dat zei, kreeg ik een bodempje water. Ik werd woest! Ik had een kind gebaard, ik was geopereerd, ik had een slang in mijn keel gehad. “Geef me gewoon wat te drinken en als je dat niet doet, dan breng je mij nu naar mijn kind. Of je haalt mijn kind!“. Geloof me, dat was geen vraag. Dat was een bevel en dat hadden ze daar ook wel in de gaten. Er werd naar beneden gebeld dat ze mij mochten halen en dat ze maar beter snel konden zijn. Ze waren er snel en het ging snel. Vlak bij mijn kamer zag ik de filmploeg, Ik zei: “ik ga eerst drinken en dan naar mijn dochter en dan mogen jullie komen“. Op de kamer zag ik dat het al 18.00 uur was, mijn dochter was om 14.55 uur geboren. Ik ging om hooguit 15.15 uur naar de O.K. Waarom heeft alles zo lang geduurd? Dat ik met spoed naar de O.K. moest, bleek nodig omdat de placenta niet vanzelf losliet. De verschrikkelijke pijn werd veroorzaakt door een inwendige bloeding.

bevallingsverhaal marleen Niets Liever Dan Een Kind - Mama's Meisje blog

Mijn moeder zat met Juul op de arm. Er stond 1,5 liter AA Drink op mijn nachtkastje. Ik zette mijn keel open en goot het naar binnen. “En nu wil ik mijn dochter vasthouden“. Ik moest huilen, ze was zo prachtig… zo perfect. Ze had de apgar-test helemaal goed gedaan: een 9 en een 10. Maar ik vond het zo erg dat ik er niet bij was geweest. Dat ik haar eerste flesje had gemist, haar eerst huiltje niet heb gehoord. Dat vind ik nog steeds lastig. De cameraploeg kwam nog even filmen, volledig verdoofd van de medicatie en stijf van de adrenaline onderging ik het.
Daar ligt ze op mijn borst: mijn prachtige dochter. Wat is ze lief, wat is ze mooi. Ik explodeer bijna van liefde voor haar. Dit is het begin, het begin van ons leven samen. Dat er medisch gezien nog wat obstakels waren, nam/neem ik maar voor lief. De angst die Marloes en mijn moeder hebben gehad was groot. Mijn moeder was bang dat ze mij zouden verliezen. Maar nu, nu hebben mijn moeder en Marloes een speciale band met Juul, dit komt waarschijnlijk mede door de eerste uren samen.

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Marleen! Wat een heftige afloop van je bevalling!

Wil jij, net als Marleen, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com