De Bevalling van: Anke

Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Anke weet het zeker: ze wil absoluut geen kinderen! Niet omdat ze niet leuk genoeg zijn, maar omdat ze doodsbang is voor een zwangerschap en bevalling. En dan ontmoet ze haar man… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Anke.

Ik wist het honderd procent zeker: ik wil absoluut, nóóit aan kinderen beginnen! Totdat ik mijn man 3 jaar geleden tegen het lijf liep. Sindsdien was alles anders… Het was niet dat ik geen kinderen wilde, maar ik wilde niet 9 maanden misselijk zijn, 20 kilo aankomen en vervolgens een horrorbevalling doorstaan zoals je de verhalen vaak hoort. En ik wilde al helemaal geen enge ruggenprik. Ik was bang, bang voor alles! Daarom vertel ik nu mijn bevallingsverhaal, want echt álles bleek anders te zijn! Wat was ik blij toen ik de positieve test in handen had: ik was zwanger! Maar meteen kwam de gedachte: “oh jee, dit moet er strak ook uit“. Wonder boven wonder heb ik maar twee keer hoeven spugen en kwam ik maar 8 kilo aan tijdens de zwangerschap. Ik heb dus maximaal kunnen genieten van ons oh zo drukke wondertje in mijn buik!

Het is woensdag 10 april 2019 als ik al de hele dag flinke krampen heb en steeds wat vocht verlies. Toevallig staat er die dag een controle bij de verloskundige gepland en ik word toch maar doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een CTG. Alles was nog vrij rustig en aangezien we tegenover het ziekenhuis wonen, mag ik weer naar huis wandelen. Mijn man heeft die nacht dienst en moet om 22.00 uur weg. Ik zeg: “ga maar schat, ik red mezelf wel“. Om 23.00 uur besluit ik hem toch maar te bellen of hij naar huis wil komen, omdat de krampen erger worden. Ondertussen heb ik contact gehad met het ziekenhuis en mogen we die kant weer op komen. Dus hop, vluchtkoffertje mee, kussen onder mijn arm en zo wandelen we om 23.30 uur, ik in mijn pyjama, naar de overkant. Daar wordt na een CTG besloten dat ik mag blijven, zodat ik in goede handen ben als het doorzet.

Op donderdag 11 april gaat alles zo onwijs snel! Na een nacht met flinke krampen, breken ze om 08.00 uur mijn vliezen en geven me weeënopwekkers. Helaas word ik daar meteen ziek van en raak ik flink in paniek. Dit wil en kan ik niet, ik krijg de weeën niet meer weggepuft en smeek om die oh zo enge ruggenprik… Gelukkig kan ik snel terecht en wordt deze om 11.00 uur al gezet. Hemels, wat een uitvinding! Om 13.30 uur willen ze even checken hoe het ervoor staat en wat denk je? Volledige ontsluiting! Ik viel bijna uit bed van schrik: “huh, nu al?!“. De ruggenprik wordt uitgezet en ik moet wachten tot ik weer iets meer gevoel heb. Het is druk op de afdeling, dus uiteindelijk mag ik om 15.15 uur beginnen met persen. Om 15.53 uur ligt onze knappe zoon op mijn borst na een spannende maar uiteindelijk toch vlotte bevalling. Wat ben ik jarenlang bang geweest voor alles, maar wat is het honderd procent meegevallen! Ik zou het zo weer doen!

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Anke! Wat mooi om te lezen dat je bevalling zo is meegevallen!

Wil jij ook graag, net als Anke, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com