Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Roos* loopt al tegen de 42 weken aan als haar droombevalling steeds verder weg lijkt te raken. Een verwijzing naar de gynaecoloog is niet meer ver weg en de verloskundige stelt voor om te strippen. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Roos.
Op 25 augustus was ik 40 weken zwanger en hebben we met veel gezelligheid (alvast) de tweede verjaardag van onze Julia gevierd (6 september is zij jarig). Vanaf vandaag werd iedereen om mij heen gespannen. Ieder telefoontje werd opgenomen: “en?!!!“. Ik ontving veel berichtjes en de mensen in onze omgeving die ik tegenkwam spraken met verbazing: “waar blijft jullie baby nou?“. Ikzelf was nog redelijk ontspannen onder alles en ging met vertrouwen deze periode van wachten in. De baby komt wanneer het komt, al was dat een heerlijke dooddoener.
Op dinsdag 4 september om 10:45 uur (ik was op dat moment 41+3 weken) hadden Noud en ik een afspraak bij de verloskundige. Zij wilde mij graag strippen deze ochtend. In de auto daarheen heb ik besproken met Noud dat ik dat nog niet zag zitten. Zoals ik eerder schreef, ik voelde me nog heel geduldig en rustig. Echter sloeg de sfeer in de kamer van de verloskundige snel om bij mij… De verloskundige adviseerde mij met klem me te laten strippen, omdat ik anders zou worden doorverwezen naar de gynaecoloog. Iets wat ik heel graag wilde voorkomen omdat ik een duidelijk plan had: thuis in bad bevallen van een gezond kindje. En daar ging het de verloskundige om, de gezondheid van ons kindje en zodra de 42 weken waren verstreken, moesten zij mij echt overdragen aan de gynaecoloog. We spraken af dat ik desnoods elke dag zou langskomen voor controle en ik zo ook elke dag kon nadenken of ik wel of niet zou gaan strippen die dag. Vandaag wilde ik niet gestript worden, dus tot morgen. De onrust die ik mee kreeg heb ik goed kunnen bespreken met Noud. We maakten samen een visueel stappenplan van dag tot dag om te kijken wat wij het beste vonden in onze situatie. Bedankt lieverd, dat je met veel geduld mij het overzicht weer hebt gegeven zodat ik alles weer vol vertrouwen tegemoet ging.
Diezelfde dinsdag 4 september om 12:30 uur. Onze dochter is bij haar gastouder en ik besluit nog even snel wat boodschapjes te doen voor het avondeten van vanavond (zuurkool), dus ik ga naar de supermarkt en de slager. “Loop je nou nog steeds rond?”. Rond 13:30 uur ga ik naar bed voor m’n dagelijkse middagdutje. Om 15:15 uur word ik wakker met een sterk gevoel van het naar de wc moeten. Ik heb heerlijk geslapen en wil nog even rustig aan wakker worden dus na het wc-bezoek ga ik weer liggen. Maar hé, ik moet alweer en met het doortrekken van de wc voel ik alweer drang. Om 15:24 uur stuur ik Noud een berichtje: “het lijkt wel of het een beetje ongemakkelijk gaat voelen #weeen?“. Als ik om 15:37 uur nog geen reactie van Noud heb, besluit ik hem te bellen. “Heb je m’n berichtje gelezen? Waar ben je?”, vraag ik. “Berichtje? Nee, maar ik ben op m’n werk, wacht ik loop even naar binnen”. “Het lijkt wel of het is begonnen, schat, maar je hoeft nog niet thuis te komen hoor. Doe rustig aan”. Maar je hoeft Noud niet te vragen weg te blijven, die is dan het liefst bij mij dus hij verzekerd me snel thuis te komen.
Om 15:50 uur is Noud thuis. Hij ziet gelijk aan me dat het menens is en belt de verloskundige. Ook belt hij mijn zus of zij Julia wil ophalen bij de gastouder, om die vervolgens te bellen dat Julia door haar tante wordt opgehaald. Onze natuurlijke kraamzuster, Nelleke, die wij eerder ontmoet hebben, is ook gebeld. Om 16:10 uur arriveert de verloskundige en vraagt mij te toucheren, graag! Ik ben nu wel benieuwd hoe het ervoor staat omdat ik zelf ook aanvoel dat het serieus begonnen is. Ze zegt: “oooh die voelt goed, tenminste, wat je goed vind“. “Hmm, wat vind ik goed?“, probeer ik nog te bedenken als ik hoor dat ik reeds 7 centimeter ontsluiting heb. “Waar is je bevalplan?“, vraagt ze. Fijn dat ze het vraagt, ik heb er met zorg een gemaakt waarin ik met plaatjes mijn wensen duidelijk heb gemaakt. “Alleen het stukje van ‘hands-off’ klopt niet hoor. Ik heb je er graag bij”. Wel vraag ik of zij en Noud stiller kunnen overleggen. Ik wil niet horen dat zij om emmers vraagt aan Noud. Ik ga dan bedenken of Noud wel weet waar emmers staan en voordat hij het kan bedenken wil ik hem al zeggen waar het staat. Ze redden zichzelf wel. Ik ben even druk met iets anders en wil me volledig daarop focussen. Noud zorgt er vervolgens voor dat wat er ook gebeurd, het bad volloopt. Gelukkig stond deze al opgeblazen klaar dus nu was het een kwestie van hoes en water erin.
Ik ben m’n weeën al lovend aan het opvangen. Waar ik bij mijn eerste bevalling vooral vloekte, kon ik nu vooral mooie woorden uitbrengen. “Ooo wat bijzonder, WAUW.. Yess!“. Ik keek mezelf ook regelmatig aan in de spiegel om te zien dat ik het goed deed. En gaf mezelf dat een dikke knipoog of knikje, je gaat lekker chick! Wat is het spannend hè? Wat gaat er gebeuren, wie gaan wij ontmoeten? Ik heb er zo’n zin in!
Zodra het bad redelijk vol begint te raken vraagt Noud mij of ik de temperatuur wil voelen. Met moeite loop ik richting bad en geef aan dat ik er direct in wil, de temperatuur is helemaal goed. Om 17:15 uur stap ik in bad en voel meteen dat ik wil persen. Yes! Dit gaat snel zeg. Ik vertrouw volledig op mijn gevoel en alles in mij zegt dat het fantastisch voelt! Ik pers zachtjes en voel m’n vliezen breken. Ik bekijk het vrucht/badwater en zie een lichte verkleuring, shit! (letterlijk en figuurlijk) Ik wil me er niet door van de wijs laten brengen en besluit door te gaan waar ik mee bezig ben en als ik van de verloskundige niets hoor, zeg ik zelf ook niets. Ik leun op mijn knieën en handen, fijne houding. Ik voel de aanwezigheid van Nelleke (kraamhulp) en ben blij dat ze er is zonder dat ik daar aandacht aan wil geven. Ik ga zo goed!
Zodra ik voel dat ik serieus wil ‘persen’ neem ik plaats op het zitgedeelte in bad. Noud houdt mij stevig vast! De verloskundige vraagt of ze het hartje mag luisteren. “Nee“, hoor ik mezelf zeggen. Wauw, wat ben ik sterk. Ik voel ons kindje heel goed en heb zoveel vertrouwen dat hij/zij er bijna is.
Om 17:24 uur begin ik met toegeven aan het uitdrijven van ons kindje. Met hypnobirthing heb ik goed opgelet en vaak geoefend hoe ik kan meegeven tot uitdrijven zonder hard te persen. Dit lukt! Wauw wordt het nog mooier? Alles zoals ik wil lukt tot nu toe volledig! Ik voel tussen mijn benen en ontdek het hoofdje, met een lekkere bos haar! Wauw, wauw… Om 17:34 uur is de geboorte van ons kindje! Ik pak de baby zelf aan en leg deze meteen op mijn borst. Vanwege meconium in het vruchtwater wilde ik ons kindje wel zo snel mogelijk uit het water hebben. Meteen luid gehuil! Hallo lief kleintje, welkom. Wat is het bijzonder dat je bij ons bent! Ik klets honderduit en vertel met name hoeveel liefde we voelen en hoe welkom hij/zij is. Dankzij het aangeven (in geboorteplan) van rust, direct na de bevalling, blijft het lekker rustig. Nog geen mutsje of doeken maar even voelen en ontdekken. Het geslacht was ons nog altijd onbekend en ook nu hadden we daar geen haast mee het te ontdekken. Ik wenste ook een halve lotus bevalling dus tot die tijd bleef ik met onze baby in bad. Een zoon! Het kan allemaal nog mooier? We verwelkomen een kerngezonde zoon in ons gezin! “Mag ik morgen weer?”, is een van de eerste dingen die ik zeg zodra ik een beetje bij kom na het kletsen tegen m’n zoon. Zoon! Jeetje we hebben een zoon.
Na de geboorte van de placenta verplaatsen we ons naar het bed waar Noud, zoonlief en ik beginnen aan ons gouden uur. Onbeschrijfelijk hoeveel geluk we voelen! Ik kan alleen maar stralen en zeggen hoe gelukkig ik ben. Ik ben super dankbaar voor de pijnloze geboorte. We hebben het samen gedaan, ik heb zoveel steun ervaren van Noud en alles is gelopen zoals ik wenste. Had ik dit durven dromen? Nee. Eerlijk gezegd vond ik de mooie badbevallingfimpjes bijna ongeloofwaardig of nep. Waar hebben ze geknipt? Die vrouwen leken zo relaxt, maar dat kan toch bijna niet? Het is jammer dat onze geboorte niet is gefilmd want dat was het mooiste filmpje ooit geweest. Zo krachtig en relaxt als we waren! Zo goed als ik dit zelf helemaal heb gedaan met Noud aan mijn zijde. Daarnaast ben ik ontzettend dankbaar naar onze verloskundige Marjanne en kraamhulp Nelleke. Zij geloofden ook in mijn kunnen en volgden daarnaast volledig mijn geboorteplan waardoor ik me volledig kon focussen op wat er mocht gebeuren.
Om 20:00 uur kwam onze Julia haar broertje ontmoeten wat ook weer heel bijzonder was. Zij kon lekker thuis slapen en zo waren we helemaal compleet! Op 5 september om 07:00 uur zijn we eruit: we geven jou de naam Joris Jasper! Vanaf nu mag iedereen weten dat je bent geboren! Prachtig om dit verhaal te mogen schrijven, alle mooie gevoelens komen weer helemaal naar boven. Ik wens dat ik het op deze manier of hoe dan ook altijd weer kan oproepen. Daarnaast wens ik iedere vrouw deze ervaring toe. Hoe het ook mag gaan, jouw ervaring is het belangrijkste! Ik ben ontzettend dankbaar!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Roos! Wat geweldig dat het helemaal zo gegaan is als jij graag wilde! Een prachtige ervaring!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
*Roos is een gefingeerde naam. Vanwege privacyredenen wilde Roos* haar verhaal anoniem vertellen.
Geef een reactie