Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Laura kijkt terug op een heftige maar tegelijkertijd ook super mooie bevalling. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Laura.

Het is zondagavond 15 januari. Ik ben 39 weken en 5 dagen zwanger. Al een aantal dagen heb ik het gevoel dat ik er doorheen zit. Ik slaap slecht, ben weinig mobiel door de pijn in mijn schaambeen en de constante harde buiken die ik krijg bij enige inspanning. Uiteraard neemt ook de nieuwsgierigheid toe en elke dag die voorbij gaat zonder een teken van een aankomende bevalling sluit ik somber af. Soms vreet het aan me dat ik niet meer blij ben om zwanger te zijn, maar ik weet dat het komt omdat we toe zijn aan een nieuwe fase: papa en mama zijn.  Die zondagavond spreekt mijn man Levi naar me uit dat hij graag de dag erna de verloskundige wil bellen omdat hij aan me merkt dat mijn energie bijna op is. Hij merkt dat ik tegen zowel de dag als nacht doorkomen opzie en hij wil dat graag kenbaar maken bij de verloskundige. Hij ziet mij niet nog 2 weken doorlopen. Ik kan niet anders dan mezelf gelukkig prijzen met zo’n man en ik stem ermee in dat hij die maandag gaat bellen. We maken nog een grapje: zul je net zien dat dan vannacht de weeën beginnen, dan moet ik de verloskundige bellen om een andere reden. En ja hoor, dat was precies wat ons stond te gebeuren!

Om 02:30 uur werd ik wakker van wat gerommel en kramp in mijn buik. Ik had de afgelopen dagen wel vaker wat krampen gevoeld, dus ik durfde nog niet te vermoeden dat dit weeën waren. Ik bleef lekker in bed liggen, maar kon niet meer slapen. De krampen kwamen en gingen. Ik besloot een uurtje te timen. Om de 5 á 6 minuten had ik een wee van ongeveer een minuut. Levi werd wakker van mijn gedraai en vroeg wat er was. Ik zei dat ik regelmatig krampen had. Hij zei dat ik het maar even goed in de gaten moest houden en we lagen nog even samen in bed. Om 04:25 uur ging ik plassen. Ik vond het behoorlijk veel urine, aangezien ik al minstens drie keer was geweest die nacht. Nadat ik klaar dacht te zijn en opstond, bleef het lopen en ontstond er een plasje op de badkamervloer. Ik riep Levi en zei: “het gaat nu echt beginnen!“. We hadden aan één blik naar elkaar genoeg om de positieve spanning bij elkaar te voelen en vanaf dat moment voelde ik volop ons teamgevoel. Dat voelde vertrouwd, warm en gaf me energie.

sam 4797 1

Na het breken van mijn vliezen kwamen de weeën een stuk sneller achter elkaar. Om 5 uur heb ik de verloskundige gebeld en ze gaf aan naar me toe te komen. Ze zag aan me dat ik vanaf het begin heftige weeën had. Ze toucheerde en gaf aan dat ik 1 centimeter ontsluiting had, maar gezien de heftige weeën kon ze wel zeggen dat het echt vandaag zou gaan gebeuren. Om 09:30 uur zou de volgende verloskundige het overnemen en weer komen kijken bij me. De weeën werden ondertussen steeds heftiger. Levi voelde precies aan wat ik nodig had. Hij had het bad vol laten lopen, kaarsjes eromheen gezet en een rustig muziekje op gezet. Hij hielp me in bad en liet me even alleen. Dat was zo’n machtig mooi moment: ik lag in bad en we hebben een groot raam schuin boven het bad. Ik lag volledig ontspannen in het warme water, keek naar de donkere sterrenhemel en wist dat ik die dag mama zou worden. Ik maakte contact met de kleine en zei tegen haar dat we deze klus samen zouden klaren. Al 9 maanden waren we altijd samen, nu was het tijd om een gezin met z’n drietjes te worden. De kleine bewoog onder m’n handen en ik wist dat het goed ging komen.

Bij de volgende controle hoorden we dat ik 2 á 3 centimeter had. Prima op schema volgens de verloskundige. Om 13:00 uur zou ze weer komen en dan zou ik besluiten of ik naar het ziekenhuis wilde of thuis wilde blijven. Ik wisselde van houding voor het opvangen van de weeën, al was staand tegen /hangend op het aanrecht het fijnst. Levi masseerde m’n onderrug en dat was fijn. Ondertussen had hij nog het beddengoed in de was gegooid, de stofzuiger door het huis gehaald, de tassen klaar gezet. Ik kon me volledig focussen op de weeën. Om 12:15 uur overvielen de weeën me compleet. Ze kwamen al om de minuut en waren gewoonweg pijnlijk. Het lukte me heel goed om ze op te vangen, maar ik zou pas rond de 4 centimeter zitten. Het idee dat ik dit nog een aantal uren vol zou moeten houden maakte dat ik even onzeker werd. Kan ik dit wel? Levi belde de verloskundige dat ze eerder moest komen omdat het ineens zo heftig en anders werd. Binnen 10 minuten was ze er en ze bevestigde direct dat ik erg snel ging. Ik besloot richting ziekenhuis te gaan, omdat ik toch misschien wel pijnbestrijding wilde.

Ik zag op tegen de autorit naar het ziekenhuis maar dit viel me alles mee. In het ziekenhuis aangekomen, installeerde ik me op bed. Elke minuut een wee opvangend duurde dit wel even. Ik besefte dat de geboorte van onze dochter steeds dichterbij ging komen en daar haalde ik mijn energie uit. Levi bleef constant in mijn buurt, zonder me van alles te vragen of te zeggen. Hij wist wat ik nodig had en heeft elke wee zijn hand blauw laten knijpen door me. Het voelde prettig dat iemand mijn hand vasthield en ik had de aanmoediging van Levi en de verloskundige nodig om me door de storm van weeën te worstelen. Om 14:50 uur voelde de verloskundige en zei: “je zit op 5 á 6 centimeter“. Ik voelde een lichte teleurstelling. Man o man, ik ben net over de helft. Wat moet ik nog meer doorstaan? En ondanks dat gevoel bleef ik in mijn concentratie en mijn eigen flow en ademde ik me door elke wee heen. Onze eigen kraamhulp was ook bij de bevalling en stelde voor om even te gaan douchen. De weeën kwamen zo snel op elkaar dat ik geen tijd vond om te ontspannen.

sam 4766

En toen kwam dus operatie ‘krijg Laura met pijn en dikke buik van het bed af naar de douche, inclusief elke minuut een wee opvangen’. Ik kan je vertellen, dat was niet makkelijk. Door de pijn werd ik erg voorzichtig en duurde alles alleen maar langer. Anja, de kraamverzorgster, schoot me te hulp en trok me rechtop op bed en hielp opstaan. Halverwege de twee meter die ik moest afleggen naar de douche had ik alweer een wee. Ik steunde op Anja en daarna heeft ze me snel onder de douche gezet. Dat was heerlijk. Ik vond heel even de ruimte om mijn spieren wat te ontspannen. Om 15:35 uur voelde ik persdrang onder de douche. Ik riep vanuit de badkamer dat ik haar niet meer binnen kon houden. Ze droogden me snel af en legden me op bed. En let op: om 15:50 uur, slechts 1 uur na het nieuws van de 5 á 6 centimeter, had ik volledige ontsluiting. Ik mocht mee persen! En toen kwam er een soort oer-energie vrij.

De overgang van weeën opvangen naar persen ging perfect. De perstechniek les heeft me zo erg geholpen. Vanaf de eerste keer meepersen ging ik als een speer. De hartslag van de baby daalde, waarschijnlijk door de snelheid van de laatste centimeters en het snelle persen. Ik mocht niet op bed blijven liggen, maar moest de baarkruk proberen. In het ziekenhuis was de baarkruk erg laag en toen ik hem zag dacht ik: “serieus, hoe dan? Hoe kom ik daarop? En hoe kan dit comfortabel zijn?“. Maar goed, als dit de baby zou helpen… Ik ging zitten, Levi met een kussen tegen zijn buik achter me. Hij hield zijn armen om mijn schouders en ik voelde hoeveel kracht ik zo kon zetten. Dit zou een eitje worden! Levi sprak me streng toe tussen twee persweeën: “als je zo hoort dat je even niet mee mag persen, dan luister je naar me. Ik help je wegpuffen“. Ik wist als dat moment zou komen, ik heel dichtbij was. Toen ik de verloskundige hoorde zeggen: “oké Laura, nu moet je goed naar me luisteren“, dacht ik: “oké, ik moet goed naar Levi luisteren“. Samen hebben we het wegpuffen doorstaan en alles ging zo snel. Na slechts 25 minuten persen was ze daar!

16112907 1391189380900893 1831373851392568318 o

Onze mooie dochter. Ik voelde de liefde van Levi achter me en ons meisje werd op mijn buik, in mijn armen gelegd. Ze huilde niet. Maar ik heb me geen enkele seconde druk gemaakt. Ik voelde haar, ze moest even bijkomen. Ze was prachtig! De verloskundige knipte snel haar navelstreng door en ze namen haar mee. Levi ging mee en ik bleef achter met de kraamhulp. Ik raakte niet in paniek maar had er vertrouwen in. Ze zou zo bij me terugkomen. En binnen 3 minuten was ze daar. Ik werd op bed gelegd en een mooi roze meisje werd op mijn buik gelegd. Levi en ik keken elkaar aan en ik voelde alle liefde voor deze twee mensen. Ons team is met een lid uitgebreid! Om 16:15 uur is onze lieve Lise Gwendolyn Félena geboren. Het gaat nu hartstikke goed met haar en we genieten volop. Levi is een ontzettend trotse papa en ik smelt als ik hem met zoveel liefde voor Lise zie zorgen. Wat een prachtige tijd en wat een machtig mooie ervaring. Ik kijk terug op een heftige maar tegelijkertijd ook super mooie bevalling. Het voelt echt alsof ik het niet alleen heb hoeven doen, ik heb de kracht gevoeld die nodig is om zo’n prachtig kindje op de wereld te zetten en ik kan niet meer dankbaar zijn dat ik dit heb mogen doen.

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Laura! Wat beschrijf je het bijzonder: mooi en sterk! 

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com