De Bevalling van: Wendy

Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. De bevalling van Wendy krijgt wel een hele onverwachte wending als haar man ziek wordt. Ze halen zelfs de krant! Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Wendy. 

Mijn man en ik hebben elkaar leren kennen via internet, Lexa om precies te zijn. Beide 30+ en single, maar beide op zoek naar een vaste relatie om een toekomst mee op te bouwen. Na ruim een jaar samen te zijn, hadden we de wens voor een kindje in ons leven. Helaas moesten we flink wat geduld hebben, maar na ruim een jaar ‘proberen’ en fertiliteitsbezoekjes, werd ons geduld toch beloond. We waren in verwachting van een wondertje! Ik was 15 januari 2015 uitgerekend van onze eerste, een jongen. De zwangerschap verliep eigenlijk wel prima, zonder al te veel bijzonderheden. We trouwden toen ik 13 weken zwanger was en in november bedachten we dat we ‘nog wel even snel’ konden verhuizen. Ik stak behoorlijk de handen uit de mouwen met mijn dikke buik, maar we waren dan ook binnen een week over. Helaas gingen er een paar dingen mis, zoals de keuken die niet geleverd werd. Na een paar weken tussen de dozen te hebben gezeten en niet kunnen koken, was ik het redelijk zat. Omdat ik erg slecht sliep, soms maar twee uurtjes per nacht, werd ik door de gynaecoloog voor een nachtje opgenomen met slaapmedicatie. Voor mijn gevoel zou ik daar niet zoveel mee op schieten, maar niets was minder waar! Na die nacht kon ik weer in slaap komen als ik wakker geworden was. Ondertussen was mijn onderdruk al een tijdje verhoogd dus ik werd goed onder controle gehouden. De gynaecoloog had het zelfs over inleiding rondom de 37e week, dat zou rond de kerstdagen zijn… Daar was ik helemaal niet klaar voor! En zeker niet met die rompslomp thuis, want hoewel de keuken er inmiddels was, ging er nog steeds van alles fout en kon de boel nog niet geïnstalleerd worden.

Gelukkig had ik twee dagen voor de jaarwisseling toch nog een keuken en konden we eindelijk koken. De jaarwisseling zelf vierden we bij vrienden en die avond klaagde mijn man over een beetje buikpijn en obstipatie. Ik voelde me vooral dik en moe ;)  Uiteindelijk was het nog wel heel gezellig, alleen mijn man probeerde heel de avond naar het toilet te gaan, maar dat ging niet. Was toch een beetje een domper op de gezelligheid. Rond 02:00 uur waren we thuis. Een uur later werd ik wakker: man weg. Ik hoorde dat hij onder de douche stond. Ik dacht nog: die zal toch wel veel pijn hebben dan, want hij heeft een hele hoge pijngrens. Om 04:00 uur maakte hij me wakker. Hij had de Spoedeisende Hulp toch maar gebeld want hij kon er niet van slapen. Prima, aankleden en wegwezen. In het ziekenhuis keek iedereen mij aan (inmiddels 38 weken zwanger) maar ik verwees ze naar mijn man door. Er werd even kort naar zijn buik gekeken en hij kreeg wat medicatie mee en zo waren we rond 06:00 uur weer thuis. Toen ik rond 10:00 uur wakker werd lag mijn man al beneden op de bank een beetje te dutten. Ik bleef nog even op bed liggen om alle nieuwjaarswensen te beantwoorden en heb daarna even lekker gedoucht. Rond 12:30 uur kwam ik beneden en mijn man vroeg om een flesje water. Deze stonden op de grond in de trapkast. Ik hurkte om een flesje van de grond te pakken en FLATS… daar was water… vruchtwater!

Ik twijfelde of het wel echt vruchtwater was, maar na de verloskundige gebeld te hebben, kwam deze gauw langs. Ze controleerde me en adviseerde me rust te houden en simpelweg af te wachten tot de weeën begonnen. Manlief lag naast me op de bank, nog steeds met veel pijn en ik lag met een stapel handdoeken onder me. Echt een geweldig begin van het nieuwe jaar! ’s Nachts hebben we nog een paar uurtjes kunnen slapen en de volgende ochtend rond 05:00 begonnen dan toch de weeën. Rond 08:00 uur heb ik nog even lekker gedoucht terwijl mijn man naar de apotheek ging. Hij had nog steeds zoveel last en pijn dat hij laxeermiddel ging halen. Toen hij daar zijn verhaal deed, pikte de huisarts dit op en zei: ‘ik denk aan een ontsteking en wil graag dat je even bij het ziekenhuis bloed laat prikken!‘. Omdat de polikliniek in ons dorp gesloten was op 2 januari, moesten we naar het ziekenhuis in de stad, waar ik toevallig ook graag wilde bevallen. De verloskundige regelde dat ik gelijk mee mocht komen, aangezien ik inmiddels 22 uur gebroken vliezen had en waarschijnlijk toch klinisch moest gaan bevallen. Vlak voordat we de auto in stapten werd ik enorm misselijk en moest overgeven. Ik reed met mijn moeder mee (gewapend met vuilniszak en handdoek op de stoel), terwijl mijn man achter ons aan reed met de spullen. Uiteraard had hij voor zichzelf ook snel wat kleding en toiletspullen gepakt, voor het geval hij zelf moest blijven. Onderweg naar het ziekenhuis kwamen de weeën ineens wat sneller.

In het ziekenhuis aangekomen ging mijn man bloed prikken en mijn moeder bracht me naar de afdeling Verloskunde. Ik werd aan de CTG gelegd. De weeën waren inmiddels vol aan de gang dus ik was een beetje van de wereld, wilde zelfs nog even slapen! Kon mijn ogen bijna niet meer openhouden dus dacht doe ze lekker even dicht. Uiteindelijk was mijn man weer bij me en kwam de verloskundige voor het eerst langs. Ze keek voor het eerst naar mijn ontsluiting en had ik al 7-8 centimeter ontsluiting, dus mocht naar de verloskamer. Wow, dat had ik niet verwacht, zoveel al! Toen ik net op de verloskamer lag, werd mijn man gebeld door de betreffende huisarts voor de uitslag: ontsteking van de blinde darm! Er werd hem verteld dat hij wel bij de bevalling mocht blijven zolang dat nog ging en hij zich daarna wel meteen moest melden op de SEH. Jeetje, ik was toch toen wel even in paniek hoor! Stel dat die blinde darm zou knappen en ik hier alleen zou liggen?!? Mijn moeder bleef gelukkig nog even bij me terwijl mijn man onze tassen uit de auto haalde en ondertussen belde ook de verloskundige nog even hoe het ging. Toen mijn weeën erger werden, is mijn moeder naar de wachtkamer gegaan en was ik even samen met mijn man. Er lagen in dezelfde tijd vier dames tegelijk te bevallen dus ze hobbelden steeds van kamer naar kamer. Ik zat al een poosje op de po-stoel en voelde dat het niet lang meer kon duren. Bleek dus dat ik al persweeën had, maar er was verder niemand dus ik bleef maar zitten en puffen. Na aan paar minuten kwamen de dames weer bij mij kijken en moest ik gaan liggen. Ik had 10 centimeter ontsluiting en mocht mee gaan persen! Yes! Na slechts vier keer persen stond het hoofdje al en toen kwam er opeens geen wee meer… aargh! Pas na 5 minuten kwam die perswee, maar toen werd hij ook gelijk geboren: onze lieve kleine Joep!

Na een uurtje met z’n drieën genoten te hebben, kwamen de opa’s en oma’s en ging mijn man met zijn ouders naar de SEH. Hij kreeg een echo en daarop was te zien dat de blinde darm inderdaad echt ontstoken was. Het was erg druk met spoedgevallen dus hij mocht even terug naar ons en zou opgeroepen worden zodra er plek was, want die blinde darm moest er hoe dan ook uit! We hebben nog twee uurtjes samen (met wat familie en een vriendin) op de verloskamer doorgebracht en een hapje gegeten. Net toen ik even werd gedoucht, werd mijn man opgeroepen. Heel raar om in een lege kamer te komen waar je kindje helemaal alleen ligt te wachten! Gelukkig was mijn vriendin er nog en had meteen de eer om als eerste ‘op te passen’. Mijn man kwam daarna nog even naar de kamer waar ik sowieso 24 uur nog moest blijven. Hij zou er na de operatie bij komen liggen als er geen complicaties waren en het niet te druk was. Hij werd rond 20:00 uur opgehaald en na een echo en voorbereidingen rond 21:00 uur geopereerd. Het ziekenhuis had goed geregeld dat ik geïnformeerd werd over de status. Rond 23:00 uur werd hij weer bij ons op de kamer teruggebracht. De verloskundige die mijn zoon haalde, kwam nu mijn man terugbrengen. Heel gek! Hij was aardig van de wereld door de morfine (lag een beetje te lallen) dus heeft er niet veel van meegekregen wie er op dat moment allemaal waren.

De volgende dag was hij weer een beetje bij zinnen en kon weer even van zijn zoon genieten. Inmiddels was duidelijk dat hij in totaal drie dagen moest blijven, dus mijn zoon en ik mochten ook blijven. Gelukkig!!! We lagen dus gezellig het hele weekend met z’n drieën op de kraamafdeling. Mijn man werd een soort ‘attractie‘ onder de verpleegkundigen en artsen; iedereen die ervan gehoord had, kwam even om het hoekje kijken of het écht zo was. Het is natuurlijk ook best bijzonder, een man die op kraamafdeling verpleegd wordt! Dit vond het ziekenhuis blijkbaar ook, dus we werden nog geïnterviewd en moesten op de foto voor de plaatselijke kranten en het intranet. Ohjee, spannend!

Uiteindelijk mochten we op maandag allemaal naar huis maar mijn man moest toch nog een paar uur langer blijven in verband met medicatie. Mijn ouders hebben mij en onze zoon maar meegenomen naar huis om daar te wachten op de kraamhulp. Die kwam al snel en een paar uur later kwam mijn man ook thuis. De hele kraamperiode heeft hij ongeveer méér aandacht gekregen dan ik! Ik was ‘maar‘ bevallen, maar hij maakte deze dag een beetje aparter dan die al was. Nu kan ik er om lachen, maar toen vond ik dat niet zo grappig! Ik maakte me heel de tijd druk om hem: of hij wel bij de bevalling aanwezig kon zijn en of hij het allemaal wel volhield. Ik had me helemaal verheugd op een rustige herstelperiode, maar uiteindelijk deed ik bijna alles zelf, want mijn man kon en mocht helemaal niets. Maar goed, we hebben het samen gered en hebben nu natuurlijk wel een verhaal om te vertellen op verjaardagen ;) En een mooi aandenken in het plakboek van onze zoon!

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Wendy! Dit is inderdaad een goed verhaal voor op verjaardagen, dat maak je niet snel mee! 

Wil jij ook graag, net als Wendy, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com