Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Christy kijkt erg op tegen de bevalling van haar tweede kindje door de eerste bevallingservaring. Wanneer ze in bad ligt beginnen de weeën en voordat ze het weet, worden er twee ambulances, politie en brandweer opgeroepen om haar te ondersteunen. Lees het bijzondere en heftige bevallingsverhaal van Christy.

Zwanger van de tweede met nog een peuter hebben rondlopen. Daarnaast flinke bekkenpijn, dat is best een zware combinatie. Stiekem was ik blij dat de 40 weken in zicht kwamen, maar die spanning voor de bevalling ervaarde ik toch ook. Bij de eerste had ik een erg zware bevalling. Kort gezegd duurde dit ruim 28 uur, werd de ruggenprik verkeerd gezet, mislukte de vacuümextractie en kreeg ik weeënremmers gezien de hartslag van de baby daalde. Ik kreeg echter enorme benauwdheid en hartkloppingen van die weeënremmers. Uiteindelijk is na foetale nood en via een spoedkeizersnede mijn oudste geboren waarbij ik onder volledige narcose was. Als klap op de vuurpijl bleek ik GBS-draagster, waardoor de baby en ik 5 dagen aan het infuus hebben gelegen in het ziekenhuis. Hij lag op de couveuse-afdeling, ik op de kraamafdeling. Niet leuk dus en daarom zag ik deze keer best op tegen de bevalling.

SAM 4797

Gezien de eerdere keizersnede en de GBS ben ik vanaf 34 weken onder controle gekomen van de gynaecoloog in het ziekenhuis. Ze boden me de optie voor een primaire keizersnede aan, gezien mijn vorige bevalling. Maar ik had nog steeds de droom om vaginaal te bevallen, dus wilde het toch proberen. Wel met een uitgebreid geboorteplan. Ik wilde absoluut geen ruggenprik meer (wel een pompje met remifentanyl, want zonder pijnstilling bevallen gaat me toch niet lukken zei ik nog), geen vacuümpomp erop en ook ab-so-luut geen funduspressie (het meeduwen op je buik) meer. Ook koos ik ervoor om antibiotica toegediend te krijgen tijdens de bevalling met tussenpozen van 4 uur, om zo de kans flink te verkleinen dat ik mijn tweede baby ook zou besmetten met de GBS en dus om de kans te verkleinen dat ook hij aan het infuus zou moeten.

Inmiddels 40 weken zwanger en er gebeurde nog niks. Niet verwonderlijk, want bij de oudste begon het ook pas bij 40+3 en bij 40+4 pas geboren. We wachtten rustig af. Op maandag 16 maart bracht manlief de oudste naar de peuterspeelzaal om vervolgens door te gaan naar zijn werk. Ik dacht dat hij op locatie was die hier 20 minuutjes vandaan zit, maar achteraf bleek hij op klantbezoek in Utrecht te zijn geweest, een uurtje rijden hier vandaan…
Ik lag nog heerlijk boven in bed te luieren en voelde ineens wat krampjes in mijn buik. “Hmm, wat zou dat nou zijn?“.  Even in de gaten gehouden en na 10 minuutjes toch maar uit bed, nog even de tablet erbij gepakt van beneden, glaasje water en het bad vol laten lopen. Wat ik voelde was minimaal en ik had de hoop allang opgegeven dat het nog spontaan zou gaan beginnen. De inleiding stond 2 dagen later gepland. Ik dacht: “het zijn vast voorweeën en die gaan gewoon weg zodra ik in bad lig.

Eenmaal in bad de tablet opgestart, ik wilde een programma gaan terug kijken. Maar al heel snel werden de weeën echte weeën en werden ze zo serieus dat ik de tablet maar weg heb gelegd en me op de weeën ging concentreren. “Potverdorie oen“, dacht ik nog. Hoe heb ik toch ooit kunnen bedenken dat ik dit nogmaals wilde doen, pijn! Dit zou ik echt niet nog eens een dikke 20 uur volhouden zo… Ondertussen heb ik mijn man geappt dat de weeën waren begonnen en dat hij maar rustig aan naar huis moest komen.

Plan de campagne: uit bad gaan, aankleden, beneden even het nummer van het ziekenhuis opzoeken en bellen. Uit bad stappen was nog een hele onderneming, want ik stond intussen bijna op m’n kop van de pijn, kon geen houding meer vinden. Eenmaal uit bad over de overloop naar de slaapkamer, maar ineens voelde ik tussen m’n benen iets uitstulpen. Toen sloeg de paniek toe: “wat is dit? Wat voel ik? Is dit een hoofd? Maar dat kan toch helemaal niet?“.  Rechtsomkeert naar de badkamer dan maar en voordat ik daar was, PATS! Braken mijn vliezen. Net als bij de eerste, had ook deze keer de baby in het vruchtwater gepoept, zag ik aan het vruchtwater. Verdorie! Lang de tijd om erover na te denken had ik niet, want mijn lijf schoot acuut in een weeënstorm en wilde zelfs al persen, help!

Ik heb mijn man nog een stress appje gestuurd dat ik paniek heb en dat hij NU moet komen (achteraf zat hij al in de auto en heeft hij deze niet gelezen). Op handen en knieën ben ik naar bed gekropen. Aldaar voelde ik iets uithangen tussen m’n benen. “Oh nee, dat is toch niet de navelstreng?“. Hij was nog niet ingedaald en dus zou het kunnen. Ik ben op mijn knieën en ellebogen op het bed gaan zitten, al puffend. Fuck, helemaal alleen thuis, pijn pijn pijn en mogelijk een uithangende navelstreng? Paniek!

zhen hu 340739

Dus 112 gebeld en tussen de weeënstorm door uitgelegd wat er aan de hand is. De centralist van de meldkamer stuurde meteen 2 ambulances. “Maar ze kunnen hier niet binnen, alles zit nog op slot en de buren die de sleutel hebben zijn op vakantie“, zei ik tegen haar. Dom achteraf, helemaal niet aan gedacht om mijn ouders of broer te laten bellen die hier 10 minuten vandaan wonen. “Geen probleem mevrouw, we sturen ook de politie en de brandweer mee“. En zo geschiedde, ik zat daar op bed. Mijn hoofd in tweestrijd. Ik ga hier toch niet nu in mijn eentje bevallen? En aan de andere kant, nee het moet nog zo’n 20 uur duren, ik hou dit niet vol zo! Door de openstaande ramen hoorde ik twee ambulances, een politieauto en een brandweerwagen allemaal met loeiende sirenes de wijk inrijden, oh God

Na veel herrie, veel proberen daar beneden, het leek wel of mijn hele gevel afgebroken werd, lukte het de brandweer om met groot materieel het raam van mijn tuindeur in te slaan. Door het gemaakte gat kwam mijn verloskundige (die gebeld was door de centralist van de meldkamer) gekropen en kwam snel naar mij toe. Keek even en godzijdank was het niet de navelstreng, maar de vochtblaas die uitgezakt was door het breken van de vliezen. Die was in strengen om elkaar heen gedraaid en voelde als een navelstreng. Gelukkig was het ergste doemscenario voor mij en de baby geweken!

Binnen no time stonden er 3 ambulancemedewerkers , de verloskundige en haar stagiaire op mijn kamer. Ik werd getoucheerd en ja hoor, 10 centimeter ontsluiting. “Huh? Maar ik heb pas weeën sinds 2 uur en 15 minuten! En mijn man is er nog steeds niet!“. Een ambulancemedewerker belde mijn man, die was 10 minuten daarvoor ook al gebeld door de centralist en scheurde met 180 kilometer per uur naar huis. Maar ja, persweeën houd je niet tegen, dus toch maar begonnen met persen met de verloskundige en de ambulancemedewerkers erbij. Tien minuten later kwam mijn man binnen rennen. Die zag beneden eerst twee stofzuigende politieagenten die keurig het glas wat overal verspreid lag aan het opruimen waren. Dus snel naar boven, bij mij en na nog 5 minuten persen is onze tweede zoon geboren!

Bevallingsverhalen6

 

Welkom lieve Jip! Na een bevalling van 2,5 uur, vaginaal, zonder pijnstilling of hulpmiddelen, wie had dat kunnen denken!? Zo zie je maar, elke bevalling is weer anders en een eerste bevalling is absoluut geen garantie voor het verloop van een volgende!

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Christy! Wat een paniek en supersnel verloop ineens! Ik ben blij om te lezen dat het allemaal goed gegaan is, ook al was dit waarschijnlijk wel het laatste dat je had verwacht!

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op FacebookInstagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com

IMG 9450

Bron: foto ambulance