Verhuizen
Over dozen, dozen en dozen
“Door de dozen ons huis niet meer zien, wie gaat er nou toch met twee kleine kinderen verhuizen? Wie zijn idee was dit? Dit was echt een heel erg slecht idee!” Zomaar een paar kreten die de afgelopen weken regelmatig uit mijn mond te horen waren. Ongeveer een half jaar geleden besloten mijn man en ik ons huis te koop te zetten. Zelf hadden we er best nog een tijdje kunnen wonen maar voor de kinderen wilden we graag iets met meer groen in de omgeving en een (grotere) achtertuin. Iets sneller dan verwacht (lees: binnen 3 dagen) was ons huis verkocht en moesten we, ook iets sneller dan verwacht, op zoek naar wat anders. Gelukkig kwam er al snel (lees: binnen een week) een andere woning op ons pad.
Binnen een week dus onze oude woning verkocht en een andere woning gekocht. Pfieuw, dat moest deze controlfreak even verwerken. Stiekem niet zo heel stiekem ben ik niet zo gek op veranderingen maar vol goede moed begon ik met het leeghalen van de zolder en het weggooien/weggeven/te koop zetten van overbodige spulletjes. Best wel lastig want ja, na Elin was het zo klaar als een klontje dat de babykleertjes en andere babyspulletjes nog niet weg hoefden ‘want een eventuele tweede…’ Maar nu, na Lieke, weet ik niet of er nog wel een kindje komt. En wat doen je dan met al dat kleine spul? Wegdoen voelt zo definitief maar om nou echt alles mee te slepen naar de nieuwe woning, dat vond ik (lees: mijn man) een beetje overdreven. Dan maar stuk voor stuk door een strenge selectieprocedure.
Na de eerste strenge selectieprocedure ging er een stapeltje kleding weg met het schrikbarende aantal van, jawel, 5 hele kledingstukken. Hmmm, zo schoot het niet echt op. Maar ja, ‘dat ene boxpakje wat ze toen en toen aan had’ en ‘het broekje waarin ze voor het eerst kroop’ maar ook het ‘ik weet niet wanneer ze het aan had (of ze het überhaupt heeft aangehad) maar hij is zo schattig truitje’. Met name in die laatste categorie kon ik wel wat kleding wegdoen zodat er uiteindelijk een hoeveelheid dozen overbleef waar ik wel mee kon leven.
Met twee kleine kindjes, een baan, een verbouwing waarin we ook veel zelf deden en het huishouden dat ook gewoon gedaan moest worden was het af en toe best een beetje overleven. Ik probeerde tussen de bedrijven door steeds een paar dozen in te pakken. Uiteraard met de bijzonder goede hulp van een peuter die de lege dozen als ‘boot’ gebruikte, een dreumes die alles uit de dozen halen veel leuker vond dan het inpakken en twee katten die de dozen veel lekkerder vonden liggen dan hun peperdure kattenmandjes.
En zo werd ons huis langzamerhand steeds leger en mijn hoofd steeds voller. Ik was erg veel bezig met de kinderen en hoe ik de verhuizing voor hun zo relaxed mogelijk kon laten verlopen. Het is toch heel wat: een ander huis, een andere buurt, een andere slaapkamer. We hebben de kids tijdens de verbouwingsperiode een paar keer ‘het nieuwe huis’ laten zien en met name Elin (Lieke is immers nog maar net een jaar) betrokken bij het inpakken van de spulletjes uit haar oude kamer en het uitzoeken van een aantal spulletjes voor op haar nieuwe kamer. Ik probeerde haar tijdens het inpakken uit te leggen dat alles zou meeverhuizen naar het andere huis (‘Lieke ook?’ ‘Ja Elin, Lieke ook’). Aan de ene kant betrokken we de kids dus wel bij de verhuizing maar aan de andere wilden we het ook weer niet te beladen maken (‘het is zoals het is’) en ik denk dat we daar uiteindelijk een mooie balans in hebben kunnen vinden.
De eerste nacht (en ook de nachten daarna) hebben de dames heerlijk geslapen in hun nieuwe kamertjes, alsof ze hier al jaren woonden. Dit in tegenstelling tot hun moeder die de verhuizing nog een keer of wat heeft nagelopen in haar hoofd. Wel maakte Elin de dag na de verhuizing tussen neus en lippen door nog even de opmerking dat het huis waarin we nu woonden ‘huis’ was maar het oude huis was ‘thuis’… Verdrietig was ze echter niet, het was voor haar slechts een constatering. Toen we na een paar dagen nog voor een laatste keer naar ons oude, nu lege huis gingen stapte ze vrolijk de woonkamer binnen waar ze vervolgens stokstijf bleef staan om tot een wel hele schrikbarende ontdekking te komen: ’Mama! Waar is de t.v.?!’. Tsjah, prioriteiten…
Inmiddels wonen we 3 weken op ons nieuwe plekje en is het nog steeds een beetje overleven. Door een paar tegenvallers is de keuken nog niet af, kunnen we nog niet thuis douchen en zou ik zweren dat ik vorige week een panter zag sluipen door het oerwoud dat onze achtertuin heet. Maar ach, Rome is ook niet in één dag gebouwd. Inmiddels kan ik wel al zeggen dat, om mijn peutermeisje maar even te quoten, ons ‘huis’ inmiddels wel al ‘thuis’ is geworden.
Geef een reactie