Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Ilse bevalt na een spannende zwangerschap met 38 weken en 5 dagen van een gezonde dochter. Maar dan treden er ernstige complicaties op en kruipt zij door het oog van de naald. Lees het heftige bevallingsverhaal van Ilse.

Lekkere macaroni mam’. Het is 17 juli 2014 en ik zit samen met mijn ouders en oudere zus te eten in mijn ouderlijk huis. Het is enorm warm buiten en mijn man (toen nog vriend) zit op de kazerne en komt als het een beetje mee zit morgen weer thuis. Terwijl ik nog een hap macaroni naar binnen werk kijken drie paar ogen me onderzoekend aan. Ik word er een beetje zenuwachtig van en vraag wat er aan de hand is. ‘Nou Ilse’ begint mijn moeder, ‘we denken dat je weeën hebt’. Lachend wuif ik hun zorgen weg. Ja ik heb wat last van krampen maar weeën? Nee. Dit zijn vast voorweeën.

Rond 19.30 uur ben ik weer alleen thuis. Voor de zekerheid bel ik toch nog maar even de verloskundige of ze misschien even kan komen kijken, al denk ik er nog steeds niet zo veel van. Rond 20.00 uur komt de verloskundige aanrijden en doe ik de deur voor haar open. ‘Ooh’, zegt ze, ‘ik zie het al aan je gezicht, jij hebt weeën’. Na onderzoek blijkt inderdaad dat ik al een paar centimeter ontsluiting heb. Dit zou vanavond zeker gaan doorzetten.

Enigszins verbaasd maar nu toch ook wel zenuwachtig bel ik mijn man op. Hij weet dan nog niet dat ik de hele dag al wat aan het rommelen ben maar aangezien ik hoogzwanger ben is het telefoontje ook niet helemaal onverwacht. Hij komt snel naar huis, ongeveer 1,5 uur rijden. Mijn zusje, die bij de bevalling mag zijn, is inmiddels wel gearriveerd en de verloskundige gaat nog even naar huis en belooft rond 23.00 weer langs te komen.

Als mijn man thuis komt is de sfeer nog steeds heel relaxed. De weeën zijn prima op te vangen en ik ga nog even lekker douchen. Rond 23.00 is de verloskundige er weer, zoals beloofd, en zit ik op 5 centimeter ontsluiting. De verloskundige wil graag mijn vliezen gaan breken en wanneer ze dit gedaan heeft voel ik een golf misselijkheid opkomen. De macaroni van mams ligt al snel in een bak en de weeën die ik eerst niet kon plaatsen als weeën waren dat nu toch echt wel. Het deed, mwoah, best wel veel pijn!

De weeën deden inmiddels dusdanig veel pijn dat ik compleet in mijn eigen bubbel zat.

Om wat te ontspannen stelt de verloskundige voor dat ik even in een warm bad ga. De badkamer is op de benedenverdieping en als ik in bad zit vertelt de verloskundig mij dat als ik het wil ik ook best in bad mag bevallen. Eerlijk gezegd was dat iets wat ik niet had overwogen maar ach, ik zat er nu toch en eerlijk gezegd kon het mij niet snel genoeg over zijn. De weeën deden inmiddels dusdanig veel pijn dat ik compleet in mijn eigen bubbel zat. Het voelde haast als een soort trance. Toch werd het me op een gegeven moment te veel: het warme bad, de kleine benauwde ruimte (waar we inmiddels met zijn vijven in stonden; mijn man, mijn zusje, de verloskundige, de kraamhulp en niet te vergeten ik zelf), ik wilde eruit! Het was daar zonder overdrijven 30 graden en ik moest echt wat frisse lucht hebben. Dus, terug naar de huiskamer. Maar niet voordat ik de verloskundige vroeg, nee, smeekte me te vertellen hoe lang het nog PRECIES zou duren. Dat kon ze me gek genoeg niet vertellen.

Eenmaal in de huiskamer aangekomen, het was nu ongeveer 01.30 uur, ben ik op het kraambed gaan liggen en voelde de verloskundige dat ik inmiddels volledige ontsluiting had. Ik mocht gaan persen! Al na 2 keer persen voelde ik dat dit niks ging worden en dat zag de verloskundig ook. Liggend bevallen was niet mijn ding dus werd er snel een baarkruk gehaald. Wat een verademing! Ik kon nu echt gaan persen en het was alsof mijn lijf precies wist wat ze moest doen. Al snel was het hoofdje van mijn dochter zichtbaar (of ik even wilde voelen of misschien zelfs kijken met een spiegel, nou nee, haal dat kind er nou maar uit!!!!!) en om 02.12 uur kwam daar dan onze dochter ter wereld. Mijn man mocht haar letterlijk ‘opvangen’ en ik was totaal compleet in trance. Alle pijn vergeten en wat was ze mooi, ons meisje! En een bevalling uit het boekje. Geen knip, geen scheur, helemaal niks.

Maar dan, waar ik even geen rekening mee had gehouden was het feit dat na de geboorte van je kindje ook de placenta nog geboren moet worden. Tuurlijk wist ik dit wel maar ik had er nooit veel over gelezen en dacht dat dit binnen een minuut of 5 wel klaar zou zijn. De verloskundige begeleide me naar het kraambed en de navelstreng werd doorgeknipt. We wachtten af en de verloskundige liet me persen om de placenta te laten komen. Na een tijdje kreeg ik 2 prikken in mijn been om de boel wat te laten vlotten en de helft van de placenta kwam naar buiten. De verloskundige begon gecontroleerd te ‘trekken’ en ik hoorde de mensen om mij heen stiller worden en kijken naar het bed waar ik op lag, inmiddels doordrenkt met iets waarvan ik op dat moment nog dacht dat het vruchtwater was maar uiteindelijk bloed bleek te zijn. De verloskundige keek me aan en deelde heel rustig mede dat ze de ambulance ging bellen omdat de placenta niet helemaal wilde komen. Ik snapte niet waarom en voelde me zo enorm rustig.

Een paar rare minuten volgen.

Een paar rare minuten volgen. Onze dochter krijgt haar eerste pakje in een razend tempo aan en er wordt tegen me gepraat maar ik hoor niet veel. Ik ben nog steeds enorm kalm en word met de seconde kalmer. Alles gaat in een waas langs me heen. De ambulanceverpleegkundigen komen binnen en vragen me of ik misschien zelf naar de brancard kan lopen omdat de doorgang wat smal is. Ik kan geen antwoord geven en de verloskundige antwoordt lichtelijk geïrriteerd dat dat uiteraard niet zou gaan lukken. Op het moment dat het infuus prikken ook niet meer lukt door mijn lage bloeddruk wordt er in een keer snel gehandeld. Voor ik het weet lig ik in de ambulance en hoor de verpleegkundige tegen de de chauffeur zeggen “A1”.

Hoe ver weg ik ook ben, ik weet wat een “ A1-rit” betekent. Dit was niet goed. Ik kijk de verpleegkundige aan en vraag haar heel kalm of ik dood zou gaan. Ze kijkt me aan en vertelt me dat ze hun best doen maar dat ze zich zorgen maken omdat ik erg zweet en bleek zie. Hmmm, ik hoopte op een wat geruststellender antwoord maar in paniek raken kan ik niet. Ik doe mijn ogen even dicht en het volgende moment ben ik in het ziekenhuis, op de verloskamer. Er staan meerdere mensen om me heen en de deken wordt van me afgetrokken. De verloskundige van het ziekenhuis kijkt en roept: ‘het is al klaar, de placenta is er al’. Dan komt mijn eigen verloskundige binnenlopen en roept: ‘Nee, dat is maar de helft! De rest zit vast!’

Ze kunnen niets meer voor mij doen en alleen maar afwachten of mijn lichaam het zelf weer gaat doen.

Ik word aan allerlei apparaten gelegd en krijg onmiddellijk vocht toegediend. Ook wordt er bloed ‘besteld’. Er wordt wild op mijn buik gedrukt en de verloskundige van het ziekenhuis duwt uit alle macht met 2 handen op mijn buik, het gewicht van haar lichaam in de strijd gooiend. Ik schreeuw dat het pijn doet en dat ze moet stoppen maar ze blijft doorgaan. Tot uiteindelijk de placenta naar buiten komt en ik de mensen om mij heen opgelucht zie kijken. Maar ik snap niet waarom want ik voel me nog steeds alles behalve goed. Dat klopt ook want mijn bloeddruk blijft gevaarlijk laag en mijn hb is inmiddels gezakt naar 3.2. Het bloed wat ik toegediend krijg slaat niet aan. Sterker nog, mijn lichaam weigert het bloed gewoon. Elke keer als de rode lijn van het infuus mijn ader raakt daalt mijn bloeddruk nog verder. De uren die daarna volgen zijn vol emoties. Ze kunnen niets meer voor mij doen en alleen maar afwachten of mijn lichaam het zelf weer gaat doen.

Mijn man komt naast me staan en begint te huilen. Dit heb ik zelf niet meegekregen maar heb ik terug gezien op de foto’s (die op verzoek van de verloskundige gemaakt zijn omdat het goed zou zijn voor de verwerking). Even later komt hij met ons meisje aanlopen. Dit herinner ik me nog wel heel goed. Ze wordt bij mijn hoofd gehouden en de verloskundige haalt het zuurstofmasker van mijn gezicht en zegt dat ik even goed aan haar moet ruiken. Dit doe ik en op dat moment komt het besef: ik wil niet dood!

Uiteindelijk word ik naar de Intensive Care gebracht waar een arterielijn wordt aangebracht en ik bloed toegediend krijg dat mijn lichaam nu gelukkig wel accepteert. En dan lijkt het iets beter te gaan…ik word weer enigszins stabiel maar blijf wel stevig bloeden. Later blijkt dat er nog een rest van de placenta is achtergebleven en moet ik alsnog worden gecuretteerd. Weer verlies ik veel bloed en  weer krijg ik bloed toegediend. Maar dan is het eindelijk klaar…en op dat moment dacht ik net als elke kersverse moeder maar aan 1 ding en dat was mijn kindje, mijn meisje! Niet aan alles wat er in de afgelopen 36 uur gebeurd was.

De maanden die volgden waren intensief maar ik genoot met volle teugen van ons wondertje, nog steeds niet beseffend wat er allemaal nou eigenlijk gebeurd was. Dit besef kwam echter wel toen ik zwanger raakte van onze tweede dochter en de beelden (foto’s) van de eerste bevalling mij meer dan vers in het geheugen stonden. De nachtmerries en flasbacks werden steeds erger. Met de hulp van mijn altijd geduldige man (die er zelf bij was en met wie ik er dus goed over kon praten), mijn familie en na een aantal EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) sessies had ik echter wel het gevoel dat ik de bevalling aan zou kunnen en kon ik mijzelf er enigszins van overtuigen dat niet iedere bevalling hetzelfde hoeft te verlopen. Daarbij, ik zou nu in het ziekenhuis zijn en als er iets mis dreigde te gaan zou er onmiddellijk worden ingegrepen.

Nou, om een lang verhaal kort te maken (veel langer kan ik het eigenlijk ook niet maken): onze tweede dochter is 1,5 uur na de eerste wee geboren en de placenta nog geen 5 minuten daarna. Ik heb tijdens de bevalling 240 cc bloed verloren en 2 uren na de bevalling lag ik alweer heerlijk gedoucht in bed en kon het genieten direct beginnen! Geen spoedritjes met de ambulance, geen verblijf op de Intensive Care, geen bloedtransfusies, gewoon alleen maar GENIETEN!

Bedankt dat je jou heftige bevallingsverhaal met ons wilde delen, Ilse!

Wil jij ook graag, net als Ilse, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Laat het weten in de reacties of stuur een bericht via Facebook of Instagram!


img_6006