Mijn bevallingsverhaal: de geboorte van Suus

Mijn zwangerschap was er niet een uit het boekje. Vanaf 30 weken begonnen de kilo’s flink toe te nemen, voelde ik me helemaal niet meer lekker en hield ik zoveel vocht vast, dat ik alleen nog maar op de bank lag. In totaal kwam ik 45 kilo aan, maar gelukkig werd ik ingeleid met 39 weken + 1 dag. Dat het uiteindelijk nog 3 dagen duurde voordat ons kindje met een spoedkeizersnede gehaald werd, had ik van te voren echt niet verwacht… 

45 kilo

Op maandag 4 juli 2016 moesten we ons ’s morgens om 07.30 uur melden op de afdeling Verloskunde. ’s Morgens had ik nog even op de weegschaal gestaan en de laatste buikfoto’s gemaakt. Ik woog die ochtend 124,3 kg. Dit betekende dat ik 45 kilo was aangekomen tijdens mijn zwangerschap… Vol zenuwen besloot ik dat dit echt niet meer langer kon. Ik had me dagenlang schuldig gevoeld dat ik akkoord was gegaan met de inleiding, maar het was beter voor mijn eigen gezondheid. De ziekenhuistas voor de baby stond al een tijdje klaar en ik had mijn eigen tas ook ingepakt. Daarnaast nog een tas voor Erik met wat schone kleren, zijn tandenborstel en een boek.We wisten namelijk dat het even kon duren met een inleiding, dus misschien zou Erik wel een nachtje moeten blijven. Omdat ik zo gigantisch opgeblazen was, kon ik niet meer zelfstandig naar de afdeling lopen. Dat werd een ritje met de rolstoel. Ik was blij dat het nog lekker rustig was op de gang.

In isolatie

Toen we op de afdeling kwamen, werden we in een kamer buiten de afdeling geplaatst. Dit had te maken met de ESBL bacterie waarover ik meer vertel in deze blog. We werden ‘in isolatie’ verpleegd en deze kamer had een soort sluis (een ruimte voordat je daadwerkelijk de kamer in gaat), waar het personeel zich moest omkleden met een schort en handschoenen aan. Ik moest een aantal vragen beantwoorden, daarna werden een aantal controles gedaan en er werd een CTG gedraaid. Alles zag er goed uit, dus kwam de gynaecoloog om te bepalen hoe de inleiding zou worden gestart. Het bleek dat ik nog helemaal geen ontsluiting of verweking van de baarmoedermond had, alles zat nog ‘potdicht‘. Er werd besloten om te starten met een ballonkatheter. Mijn moeder was inmiddels ook aanwezig. Ik wilde haar heel graag bij de bevalling hebben en ze zou er dus ook vanaf het begin bij zijn. Nu de ballonkatheter was geplaatst, werd er om de paar uur een CTG gemaakt om de baby te volgen en om de weeënactiviteit te meten. Ik had alleen wat harde buiken en een menstruatie-achtig gevoel. We hadden genoeg leesvoer, spelletjes en gespreksstof dus zo zijn we de dag een beetje doorgekomen. We hebben nog even in het restaurant thee gedronken en buiten gezeten, want het was stralend weer. Aan het eind van de dag kwam de gynaecoloog om te vertellen dat de ballonkatheter de volgende ochtend zou worden verwijderd en dan zouden we verder kijken. Dus Erik en mijn moeder gingen ’s avonds laat naar huis en ik probeerde te slapen.

Flinke weeën

De volgende ochtend waren ze gelukkig alweer vroeg bij mij in het ziekenhuis. De gynaecoloog kwam om 08.00 uur bij me en concludeerde dat de baarmoedermond wel een beetje verweekt was, maar niet voldoende. Dus werd er een ‘veter‘ geplaatst; daarin zitten hormonen en die moeten het verweken en de ontsluiting bevorderen. Het lijkt op een soort tampon. Rond 09.30 uur voelde ik de eerste krampen en rond 10.30 uur werden dit flinke weeën. “Mooi“, dacht ik, “dan gebeurd er eindelijk iets“. Ik kon ze wel goed opvangen. Ik kreeg af en toe een CTG en tussendoor probeerde ik met een weeëntimer te meten hoeveel weeën ik kreeg en hoelang ze duurden. Ik zag al dat er nog weinig regelmaat in zat, maar dat zou vast wel goed komen.

’s Middags kwamen de weeën wat sneller achter elkaar en moest ik mijn best doen om ze te blijven opvangen. Ik probeerde me voor te stellen dat ik in zee lag en dat ik steeds met de golven mee moest bewegen en ademen. Die tip had ik gekregen van een vriendin die zelf al een keer was bevallen. Ik zat helemaal in mijn eigen wereldje. Tegen de avond ben ik nog onder de douche geweest en dat was heerlijk, maar helaas zakten de weeën daar wel iets van af. Al bleven ze nog steeds wel komen en waren ze nog heel pijnlijk. En dus kwam de gynaecoloog ’s avonds vertellen dat ze verder niks gingen doen die dag en dat we morgenochtend verder zouden kijken. De weeën kwamen nog te onregelmatig om goede ontsluiting te geven. Dat was wel even een flinke domper want ik was de hele dag al aan het werk geweest. Inmiddels was ik redelijk kapot, toe aan een beetje rust. Ik vroeg me af hoe ik zou moeten slapen door de pijn heen. Daar hebben ze gelukkig hele fijne middeltjes voor in het ziekenhuis :) Twee injecties in mijn bil en ik heb als een roosje geslapen. Erik en mijn moeder bleven ook, want stel dat het vannacht zomaar zou omslaan… Ik wilde echt niet dat ze weg zouden gaan! En aangezien we in isolatie lagen en ik niet naar de kraamafdeling mocht vanwege die bacterie, lag ik in het ziekenhuisbed, Erik op de slaapbank en mijn moeder op het verlosbed.

Pre-eclampsie

En zo werd het woensdag: dag 3. “Vandaag moet het wel gaan gebeuren“, dacht ik bij mezelf. Ik merkte dat ik nog steeds heel suf en slaperig was. Om 08.30 uur kwam de gynaecoloog en hip hip hooray, ik had zowaar 1 centimeter ontsluiting. Ook was uit de urine gebleken dat ik inmiddels pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging) had. Dit heb ik zelf pas achteraf gehoord, want door de sufheid kreeg ik de helft niet mee. Ik had de grootste moeite om wakker te blijven, viel gewoon is slaap terwijl de arts aan mijn bed stond. Ik dacht dat die slaapmiddelen wel heel sterk werkten, maar achteraf bleek ik goed ziek te zijn van de zwangerschapsvergiftiging. Het was goed dat de baby geboren zou worden. Dus werden mijn vliezen gebroken en kreeg ik een infuus met weeënopwekkers. Ook kwam ik aan de CTG en die bleef de hele tijd aan om de conditie van de baby in de gaten te houden. Iedere twintig minuten werd de pomp opgehoogd. En dat heb ik gemerkt. Rond 11.00 uur werden de weeën ineens heel heftig en niet te vergelijken met de weeën die ik tot dan toe had. De sufheid en slaperigheid waren ineens weg. Mijn ‘ik-lig-op-zee-en-ga-mee-met-de-golven‘ mantra was ver te zoeken. En net als ik dacht: “nu lukt het“, ging die pomp weer omhoog en werden de weeën weer heftiger. Rond 13.30 uur vond ik het echt niet meer leuk, raakte ik bijna in paniek en riep ik dat ze het infuus er maar uit moesten trekken. Ik trok het niet meer, ik zou wel naar huis gaan, was er klaar mee, AJUU!

Ruggenprik

Maar ja, zo werkt het helaas niet. Gelukkig is daar de ruggenprik. Wie die heeft uitgevonden verdient een medaille. Ik had nu krap 2 centimeter ontsluiting, kreeg dus groen licht voor deze vorm van pijnbestrijding. Rond 15.00 uur mocht ik mee naar de holding, waar de ruggenprik zou worden gezet. Ik lag alleen nog steeds aan het infuus en had inmiddels weeën die 4,5 minuut duurden, dan 20 seconden afzakten en weer 4,5 minuut duurden. En ik lag in die isolatie, dus ik moest naar een ‘schoon‘ bed, omdat we de gang op moesten naar de holding bij de O.K. Weeënstormen en op een ander bed moeten gaan niet goed samen. Alles raakte in de knoop en ik was niet bepaald beweeglijk met die weeën. Ik was not amused. En dat heb ik behoorlijk laten weten aan de verpleegkundige. De gynaecoloog kwam binnen en vroeg wat er hier in godsnaam aan de hand was. De verpleging gaf aan dat ik naar een ander bed moest. De gynaecoloog schreeuwde dat het infuus er meteen uit moest, ‘PUNT UIT!’. Ik wilde die arts wel knuffelen van blijdschap. Het infuus ging er af, ik klom op het andere bed (dit klinkt makkelijker dan het ging, red.) en binnen 20 minuten was ik weer weeënvrij. De ruggenprik werd gezet en ik moest nog een tijdje op die verkoever blijven zodat ze konden observeren hoe ik erop reageerde. Doordat de pijn nu weg was, kwam de slaperigheid weer terug en al op de holding was ik weer helemaal vertrokken. Terug op de afdeling werd ik nog een half uur met CTG geobserveerd en daarna ging de pomp weer aan. Ik voelde niks en sliep de hele tijd, want inmiddels was ik kapot. Zelf had ik helemaal niet in de gaten dat dit veroorzaakt werd door de zwangerschapsvergiftiging. De rest van de tijd ging in vage fragmenten en flarden aan me voorbij. Ik was echt ver weg.

Dipjes in de hartslag

Inmiddels was het 19.00 uur in de avond en kwam de arts weer controleren of de ontsluiting vorderde. Ik zat nu op 2 centimeter dus de pomp werd verder opgehoogd. Ik voelde nog steeds niets, maar ze zagen wel op de monitor dat mijn bloeddruk was gestegen tot 160/110 en dat de baby af en toe een dipje liet zien in de hartslag. Mijn leverwaarden waren ook verstoord.  Ik voelde me nog steeds super suf, ik kon amper mijn ogen openhouden als er iemand met me praatte. Ik kreeg dus ook amper mee dat dit zich allemaal afspeelde en heb het pas achteraf gehoord. En dus sliep ik mij door de tijd heen. Om 21.00 uur kwam de gynaecoloog weer en dit keer had ik krap 3 centimeter ontsluiting. Over twee uurtjes zou de gynaecoloog van de nachtdienst komen. Ook dit herinner ik me niet meer. Erik en mijn moeder hebben alles achteraf verteld. Het enige dat ik nog weet is het moment dat ik terugkwam op de kamer na het zetten van de ruggenprik. Daarna heb ik uren achtereen geslapen en werd ik wakker alsof ik had liggen knikkebollen. Je weet wel, dat je in slaap valt en gelijk weer wakker schrikt. Zo ervaarde ik dit ook. Ik vroeg me daarom ook af hoe het zo snel schemerig was geworden en waarom Erik niet meer op de stoel naast mij zat, want daar zat hij toch net nog? Niet wetende dat ik ruim 6 uur in slaap was geweest… Je moet je voorstellen dat ik Erik en mijn moeder zag zitten in de kamer, vervolgens voelde het alsof ik een keer ‘knikkebolde’ en toen ik weer keek waren er ineens uren verstreken. Dat vind ik achteraf enorm beangstigend.

Zorgen

Het werd 23:00 uur en de dienstdoende gynaecoloog kwam weer voor controle. Ik zat nog steeds op 3 centimeter. Ze zou even overleggen met de verantwoordelijke gynaecoloog over het plan voor mij. Ze zagen namelijk dat de dipjes in de hartslag zich vaker gingen voordoen. Ook was de hoeveelheid eiwit in de urine (door de zwangerschapsvergiftiging) fors toegenomen. Mijn moeder had ook al meerdere keren haar zorgen geuit, omdat ik normaal nogal van de praatjes ben en er nu amper contact met me te krijgen was. Al met al kwam de gynaecoloog na tien minuten weer terug en vertelde ze dat als ik over een uur nog steeds op 3 centimeter zat, ik dan een keizersnede zou krijgen… Mijn vriend en mijn moeder waren natuurlijk al die tijd bij me en vonden het allemaal super spannend. Wat zou er het komende uur gebeuren? De pomp werd nog hoger gezet om te proberen die ontsluiting te laten vorderen. Ik ben normaal gesproken echt geen held, dus zou me in een gewone situatie ontzettend druk maken over een eventuele keizersnede. Maar op dat moment boeide het me allemaal niets meer. Ik wist één ding zeker: ik was zo kapot, ik kon alleen nog maar slapen. En dus heb ik mijn ogen weer dicht gedaan en om twaalf uur kwam de arts weer controleren. Ik zat nog steeds op 3 centimeter en inmiddels was de baarmoedermond helemaal opgezwollen door vocht. De knoop werd doorgehakt, ik zou een keizersnede krijgen! En vlug een beetje, want de ‘oppergynaecoloog’ die nu dienst had, vond de situatie zorgwekkend. Ik was allang blij dat ik ein-de-lijk een baby zou krijgen en heb die paniek amper meegekregen.

Spoedkeizersnede

De twee gynaecologen die zich over mij hadden ontfermt, zouden de spoedkeizersnede uitvoeren. Er werd druk gebeld met de O.K. of er eentje vrij was. Die O.K. zou namelijk daarna dicht moeten, omdat ik natuurlijk die ESBL besmetting had. Van mijn moeder moest ik nog een schoon shirt aan, de kleertjes voor de baby moesten mee, mijn haar in een staart, mijn vriend kreeg instructies over onze fotocamera. En daar gingen we, midden in de nacht door de donkere ziekenhuisgangen, op weg naar de ruimte waar het ging gebeuren! Ik was inmiddels wat meer wakker en me bewust van wat er nu ging gebeuren. Ook voelde ik een soort opluchting dat ik zo meteen eindelijk verlost zou worden. Ik vond het allemaal heel spannend en een onwerkelijk idee dat ik binnen nu en pak ‘m beet een uur een baby zou hebben. Binnen nu en een paar uur zouden we mama en papa zijn… Wow! Eenmaal aangekomen op de O.K. werden er allerlei vragen gesteld en werd uitleg gegeven wat er zou gebeuren. Ik kreeg een bloeddrukmeter om en allerlei plakkers op mijn borst om mijn hartslag te registreren. Ik moest van het bed naar de operatietafel en daar kreeg ik de ruggenprik, deze keer eentje die mij vanaf mijn middel tot mijn tenen gevoelloos maakte. Daarna werd er een grote ‘pleister‘ op mijn buik geplakt en kreeg ik een soort gordijntje voor mijn neus. De operatie-assistente vroeg wel of ik wilde meekijken, maar dit wilde ik echt niet! Brrrrr, dat leek me heel luguber. Erik was in een andere ruimte, waar hij zich moest omkleden en wachten tot iedereen klaar was om te starten. De arts nam alles door met het hele team, dus mijn ‘status‘ op dat moment en ik moest bevestigen dat ik de goede patiënt was. Pas op de O.K. hoorde ik het woord pre-eclampsie vallen, toen dacht ik: “hebben ze het nou over mij?“. Maar ik vroeg verder ook nergens naar, ik dacht: “dat komt later wel“. Daarna kwam Erik bij mij zitten en gingen ze beginnen.

Suus

Toen ik daar eenmaal lag en ze begonnen, vond ik het allemaal zo spannend, dat mijn armen begonnen te trillen. Ik kon ze helemaal niet meer stilhouden, alle spanning kwam eruit. Naast Erik zat er nog een operatie-assistent bij ons en zij heeft me, samen met Erik, echt super door de keizersnede heen geholpen. Erik vroeg of hij mee mocht kijken en dat mocht, dus hij heeft onze dochter echt geboren zien worden!
Dat moment was echt onbeschrijfelijk. Ik hoorde steeds allerlei apparatuur, dat ze bloed wegzuigen en dergelijke. En ineens zegt iemand: ‘het hoofdje is geboren‘! En kort daarna was onze dochter er al helemaal uit. Mijn vriend zei dat ze heel groot was (mijn reactie: zeg maar dag tegen maat 56!). En toen hoorde ik het mooiste geluid dat ik in mijn leven ooit hoorde: ik hoorde hoe ze begon te huilen en het was geweldig! Ik begon ook meteen te huilen. De arts vroeg hoe we haar zouden noemen en mijn vriend vertelde dat we haar Suus gingen noemen. Ze hielden haar toen even over het scherm en ik was zo ontzettend trots! Dat bolletje levensgeluk was zojuist uit MIJN buik gekomen! Wat een wereldwonder, echt onbeschrijflijk hoe gelukkig ik mij op dat moment voelde.

Kinderarts

Ons meisje werd meteen meegenomen en gecontroleerd door de kinderarts. Daarna kwam de assistente haar even kort aan mij laten zien. Ze deed meteen haar oogjes open, zo speciaal! Ik was de voorgaande dagen in een klap vergeten, dit was het allemaal waard. Daarna werd Suus meegenomen en, onder toezicht van papa, verder gecontroleerd en aangekleed. Ondertussen werd mijn buik weer dicht gehecht en even later lag ik alweer op de verkoeverkamer! Daar kwamen Erik en onze dochter ook al snel en toen mocht ik haar echt bij me houden. Ik kon alleen maar kijken, zo verliefd was ik op ons kleine wondertje. Erik was ook echt super trots! Na een half uurtje gingen we terug naar de kraamafdeling en daar zat mijn moeder natuurlijk op ons te wachten. Ook zij was enorm trots en blij op haar mooie kleindochter.

Nasleep

Het cliché is wel waar, als je je kindje in je armen hebt, dan ben je een groot gedeelte alweer vergeten. Omdat ik tijdens mijn zwangerschap zo beperkt was, wilde ik al veel te snel weer de oude zijn. Daarom ben ik mezelf een aantal keer behoorlijk tegengekomen in het herstel. Ook onderschatte ik hoeveel impact zwangerschapsvergiftiging op mijn herstel had. Uiteindelijk duurde het 8 maanden voordat ik weer enigszins de oude was en heb ik dus een lange nasleep gehad van de zware zwangerschap en bevalling. Deze bevalling heb ik, doordat ik zo suf was, heel anders meegekregen dan mijn ‘publiek’. Achteraf hoorde ik pas hoeveel spoed erbij was en hoe gespannen de sfeer op de O.K. was. Tijdens mijn tweede zwangerschap bleek ik EMDR nodig te hebben om rustig de tweede bevalling, die toevallig ook in een spoedkeizersnede eindigde, in te gaan. Mijn bevallingsverhaal over de geboorte van Niene lees je hier.

Wil jij jouw bevallingsverhaal vertellen op Mama’s Meisje? Mail, reageer in de comments of stuur me een privébericht via Facebook, Instagram of Twitter!